දෙක
වසරේදි කාපු මුල්ම වේවැල් පාර මතක් වුණා
ඉස්කෝලේ එක වසරට බායි කියලා දෙක වසරට මං ගියේ හුඟක් ආඩම්බරයෙන්.මොකද ගුටි නොකා අවුරැද්ද ඉවර කරපු ළමයින්ගෙන් කෙනෙක් මම.ලොකූ පොත් බෑග් එකත් උස්සගෙන,තව පොත් වගයක් කළු බෑග් එකක එල්ලගෙන ගිය ඒ ගමන මට තාම මතකයි. 1-C පන්තියට බායි කියලා පන්තියෙන් එළියට එද්දී කට්ටිය අලුත් පන්තියට යන්න පෝලිම් ගැහිලා.තමන්ගේ අලුත් පන්තිය මොකක්ද කියලා දැනගන්නකම් හැමෝටම ඉවසිල්ලක් නෑ.ඒත් පුංචි දුකක් නැත්තෙම නැහැ.
“කෝ ඔයාගේ පොත් දෙකකට ඉටි කවර දාලා නැහැනේ.පිටකවරත් නැහැ* එතකොටම නඳුන් මට කිව්වා.
“ලබන සතියේ දාගෙන එනවා“ මම කිව්වා.
“ඒ කතා හරියන්නේ නැහැ.පළවෙනි දවසෙම ගුටිකන්න තමා වෙන්නේ“ ආයෙත් නඳුන් මට කිව්වා.
මාව ගැහෙන්න ගත්තා.ඒත් අම්මා කිව්වේ ඇහුවොත් ලබන සතියේ අනික් පොත්වලට පිටකවරයි ඉටිකවරයි දාලා බාරදෙන්නම් කියලා කියන්න කියලයි.
කොහොම වුණත් එක වසරේදි උජිතයි,තනුජයි එක්ක සෙල්ලම් කරන්න ගිහින් ඉන්ටර්වෙල් එකේ බෙල් එක ගහද්දි පන්තියට යන්න බැරි වෙච්ච සිද්ධිය මට එවෙලේ මැවිලා පෙනුණා. අපි පංති භාර විජේරත්න ටීචර්ගෙන් බැණුම් අහලා ගුටිකන්න වෙන නිසා ඉන්ටර්වෙල් එකෙන් පස්සේ ටොයිලට් එකට ගියා කියන්න ටොයිලට් එකට රිංගුවා එදා.ඒත් එදා බයට ගුටිකන පෝලිමේ අන්තිමට ගිය මට ටීචර් ගැහුවේ නැහැ.සමහරවිට බයවෙලා අඬන්න වගේ හිටපු මූණ දැකලා වෙන්න ඇති.මොකද එක වසර ගිය මුල් දවස් දෙකේම මම පන්තියට ගියේ අඬාගෙන.මුල් දවසේ අම්මා මාව දාල ගිය එකට ඇඬුවා.දෙවැනි දවසේ පන්තිය හොයාගන්න බැරුව පරක්කු වුණු නිසා මං ඇඬුවා.(පන්තියට පරක්කු වෙලා නිසා මම දිව්වා.ඒ නිසා පන්තිය ඉස්සරහ කාණුවට රුපියල් දෙකේ කාසියක් වැටුණා.ඒක හොයන්න ගිහින් පැය බාගයක්ම පරක්කු වුණා.බැලින්නම් ඒක මුළු පන්තියම එදා හිනාවෙවී බලන් ඉඳලා )
කොහොමහරි මගේ අලුත් පන්තිය වුණේ 2-B.පන්තියේ හිටියේ කවදාවත් දැක්කේ නැති ළමයි.කලින් පන්තියේ අයගෙන් හිටියේ දෙතුන් දෙනෙක් විතරයි.ඒ හින්දා ටිකක් බයෙන් පොත් බෑග් එක පුටුවේ එල්ලලා මගේ පුටුවේ මං වාඩිවුණා.
“අංක 32- එම්.ජී.විදානපතිරණ“ එතකොටම ටීචර් කියනවා ඇහුණා.මට මතක විදිහට මට පස්සේ හිටියේ ඩිලන්ජන් අතුකෝරළ.
මම බයෙන් බයෙන් ටීචර් ගාවට ගියා.මම හිතුවා නඳුන් අහපු අර ප්‍රශ්නේ මේ දැන් අහයි,මේ දැන් අහයි කියලා.
“විදානපතිරණ ?“ එතකොටම ටීචර් සැරෙන් කතා කළා.
“ඇයි ටීචර්?* මම වෙව්ල වෙව්ල ඇහුවා
“ඔයාගේ පොත් ටික තියන්න ඕනේ අර රාක්කෙන්.වැඩ ඉවර වුණාම ඒ හැම පොතක්ම එතන තියෙන්න ඕනේ.* ටීචර් කිව්වේ එච්චරයි.
දැන් පැන්ෂන් ගිහින් තියෙන ඒ මූණ මට තාම මතකයි.මට හම්බවුණු මහතම පන්ති භාර ටීචර්(රණශීලි ටීචර්) තමයි ඒ.කණ්ණාඩිත් දානවා.ඉතින් මම ගුටි කෑවේ නෑ නේද කිය කිය හිනාවෙවී ආයේ ඉඳගත්තා.ඉන්ටර්වෙල් එකේදී මට මේ ගැන නඳුන්ට කියන්න උවමනා වුණත් සති කීපයක් යනකම් නඳුන්ව හම්බවුණේ.මට ඕනේ වුණේ ගුටි කෑවේ නෑ කියලා පොඩි හින්ට් එකක් ගහන්න.
ඒත් ඉන්පස්සේ දවසක මම ඉන්ටර්වෙල් එකේ සෙල්ලම් කරන්න කවුරුත් නැති දවසක නයි ගහට නැග්ගා.අපි ඒකට ඒ දවස්වල කිව්වේ නයි ගහලා.මම හිතුවේ ඒකේ කොහේහරි නයෙක් ඉන්නවා කියලා.නිල් කොට කලිසම සවුත්තු වුණත් කමක් නැහැ කියලා දෙබලක් වගේ තිබුණූ ඒ ගහට මට නගින්නම උවමනා වුණේ ඒ හින්දයි.ඉතින් මම හිතුවක්කාරකමට ඒකට නැග්ගා.නැගලා වැඩි වෙලාවක් යන්න වුණේ නැහැ. ඉන්ටර්වෙල් එක ඉවර වුණා.
“ටීචර් කියලා තියෙනවා නේද ඔය ගහට නගින්න එපා කියලා.“ එතකොටම ළමයෙක් ඇවිත් මට කිව්වා.
“නැහැ. මට නම් එහෙම දෙයක් මතක නැහැ.මොන ටීචර් ගැනද ඔයා කියන්නේ ? ඔයා අපේ පන්තියේයැ ?“
“ඔව්. මම ඔයාගේ පන්තියේ තමයි. ඔය ගහෙන් දැන්ම බහින්න.ඉන්ටර්වෙල් එකත් ඉවරයි.යං පන්තියට. නැත්නම් මම ටීචර්ට කියනවා නයි ගහට නැග්ගා කියලා.“ ඒ ළමයා කිව්වා.
“හා ගිහින් කියන්න“ මම වීරයා වගේ කිව්වා. මොකද මම හිතුවේ නැහැ, එයා කියයි කියලා.
“ඉන්න කියන්නම් මං. කියන එක කියනවා ටීචර්ට අද.*මෙහෙම එදා කිව්වේ ගයාන්.
කොහොමහරි ඉන්ටර්වෙල් එක ඉවරවෙලා වීරයා වගේ මම ඉතින් ආයෙත් පන්තියට ගියා.යනකොට රණශීලි ටීචර් ඉන්නවා වේවැල අතේ තියන්.හැබැයි මම හිතුවේ නැහැ ඒ මට ගහන්න කියලා.
“විදානපතිරණ ?* ටීචර්ගේ ඇස්වලින් කේන්තිය පිටවෙනවා මම දැක්කා.
“ඇයි ටීචර් ?*මම සැකෙන් වගේ ඇහුවා.
“මම කියලා තියෙනවා නේද අර නයි ගහට නගින්න එපා කියලා.හ්ම් හ්ම්* එහෙම කියලා ටීචර් නයි ගහ පෙන්නුවා.මොකද ඒක අපේ පන්තියේ ඉඳන් හොඳට පේනවා.
“අල්ලනවා අත * මමත් නයි ගහ දිහා බලලා ආපහු හැරෙනකොටම ටීචර් කිව්වා.
මම අත ඉස්සරහට ඇල්ලුවා.අනික් පැත්ත බලා ගත්තා. ඇස් දෙක පියා ගත්තා.එතකොට ටීචත් අල්ලට වේවැලට තට්ටුවක් දානවා මට දැනුණා. මට හිතුණා මේ දැන් ගහයි, මේ දැන් ගහයි කියලා.
“චටාස්* මට ඇහුණේ එච්චරයි
මට ආව් ගෑවුණා.අත පල්ලෙහාට දැම්මා. ළමයි ඔක්කෝම හිනාවෙන්න පටන් ගත්තා.කමක් නෑ කියලා මම ආයෙත් අත ඇල්ලුවා.මොකද එක පාරක් ගහලා මාව පන්තිය ඇතුළට දාන්නේ නැති බව මම දැනන් හිටියා.
“හ්ම් හ්ම් අනික් අත. අත හොඳට අල්ලනවා.“ ටීචර් කිව්වා.
“මොකද ඔච්චර ගුටි කන්න බය නම් ගහට නැග්ගේ ?* කියලා ටීචර් හිනාවෙන්නත් පටන් ගත්තා.
මම හිත තද කර ගත්තා. වෙන පැත්තක් බලාගත්තා.තව කීයක් කෑවත් අනික් අයට හිනාවෙන්න දෙන්නේ නැහැ කියලා දෙවැනි වේවැල් පාරට ලෑස්ති වුණා. හැබැයි ඒ වේවැල් පාර නම් අරකට වඩා ටිකක් සැර අඩුයි.කොහොම වුණත් ඒකත් ටිකක් රිදුණා.ඒත් ආයෙත් නම් අර ගහට නගින්නේ නැහැ කියලා හිතාගෙන මම පන්තියට ගියේ පුදුම කේන්තියකින්.අර කේළමා කව්ද කියලා හොයාගන්නයි මට ඕනේ වුණේ
එතකොට මම දැක්කා ගයාන් මම දිහා බලලා හිනාවෙනවා.මට එවෙලේ පුදුම කේන්තියක් ආවා.ආයේ නම් ජීවිතේට කතා කරන්නේවත් නැහැ කියලා හිතාගත්තා.මං ළඟින් යන්නේත් මගේ වැරැද්දක් අල්ලගෙන ටීචර්ට කියන්න කියලයි මම හිතුවේ.
ඒත් කාලයත් එක්ක ටික ටික ඒ තරහ මරහ අඩුවුණා.දෙක වසරින් අපි සමුගත්තේ හොඳම යාළුවෝ විදිහට.තාත්තා බයික් එකේ මාව උදේ ඉස්කෝලෙට ගිහින් බස්සද්දී,ගයානුත් එනවා ඒ එක්කම වගේ ත්‍රීවිල් එකෙන් බැහැලා.එහෙම දවස්වලට අපි දෙන්නාම පන්තියට ගියේ එකට.
සමහර දවස්වලට ඉස්කෝලේ ඇරිලා තාත්තා මාව ඔෆිස් එකට එක්කන් යන්න බයික් එකෙන් එනකම් ප්‍රභාත් කඩේ ළඟ ඉන්නකොට, ගයාන් යනවා මට අත වනාගෙන.ඒ අතීතය ඒ තරම් සුන්දරයි.එහෙම තමයි මේ කතාව අවසන් කරන්න වෙන්නේ.
- මාලන් විදානපතිරණ
ඉස්කෝලේ එක වසරට බායි කියලා දෙක වසරට මං ගියේ හුඟක් ආඩම්බරයෙන්.මොකද ගුටි නොකා අවුරැද්ද ඉවර කරපු ළමයින්ගෙන් කෙනෙක් මම.ලොකූ පොත් බෑග් එකත් උස්සගෙන,තව පොත් වගයක් කළු බෑග් එකක එල්ලගෙන ගිය ඒ ගමන මට තාම මතකයි. 1-C පන්තියට බායි කියලා පන්තියෙන් එළියට එද්දී කට්ටිය අලුත් පන්තියට යන්න පෝලිම් ගැහිලා.තමන්ගේ අලුත් පන්තිය මොකක්ද කියලා දැනගන්නකම් හැමෝටම ඉවසිල්ලක් නෑ.ඒත් පුංචි දුකක් නැත්තෙම නැහැ.
“කෝ ඔයාගේ පොත් දෙකකට ඉටි කවර දාලා නැහැනේ.පිටකවරත් නැහැ* එතකොටම නඳුන් මට කිව්වා.
“ලබන සතියේ දාගෙන එනවා“ මම කිව්වා.
“ඒ කතා හරියන්නේ නැහැ.පළවෙනි දවසෙම ගුටිකන්න තමා වෙන්නේ“ ආයෙත් නඳුන් මට කිව්වා.
මාව ගැහෙන්න ගත්තා.ඒත් අම්මා කිව්වේ ඇහුවොත් ලබන සතියේ අනික් පොත්වලට පිටකවරයි ඉටිකවරයි දාලා බාරදෙන්නම් කියලා කියන්න කියලයි.
කොහොම වුණත් එක වසරේදි උජිතයි,තනුජයි එක්ක සෙල්ලම් කරන්න ගිහින් ඉන්ටර්වෙල් එකේ බෙල් එක ගහද්දි පන්තියට යන්න බැරි වෙච්ච සිද්ධිය මට එවෙලේ මැවිලා පෙනුණා. අපි පංති භාර විජේරත්න ටීචර්ගෙන් බැණුම් අහලා ගුටිකන්න වෙන නිසා ඉන්ටර්වෙල් එකෙන් පස්සේ ටොයිලට් එකට ගියා කියන්න ටොයිලට් එකට රිංගුවා එදා.ඒත් එදා බයට ගුටිකන පෝලිමේ අන්තිමට ගිය මට ටීචර් ගැහුවේ නැහැ.සමහරවිට බයවෙලා අඬන්න වගේ හිටපු මූණ දැකලා වෙන්න ඇති.මොකද එක වසර ගිය මුල් දවස් දෙකේම මම පන්තියට ගියේ අඬාගෙන.මුල් දවසේ අම්මා මාව දාල ගිය එකට ඇඬුවා.දෙවැනි දවසේ පන්තිය හොයාගන්න බැරුව පරක්කු වුණු නිසා මං ඇඬුවා.(පන්තියට පරක්කු වෙලා නිසා මම දිව්වා.ඒ නිසා පන්තිය ඉස්සරහ කාණුවට රුපියල් දෙකේ කාසියක් වැටුණා.ඒක හොයන්න ගිහින් පැය බාගයක්ම පරක්කු වුණා.බැලින්නම් ඒක මුළු පන්තියම එදා හිනාවෙවී බලන් ඉඳලා )
කොහොමහරි මගේ අලුත් පන්තිය වුණේ 2-B.පන්තියේ හිටියේ කවදාවත් දැක්කේ නැති ළමයි.කලින් පන්තියේ අයගෙන් හිටියේ දෙතුන් දෙනෙක් විතරයි.ඒ හින්දා ටිකක් බයෙන් පොත් බෑග් එක පුටුවේ එල්ලලා මගේ පුටුවේ මං වාඩිවුණා.
“අංක 32- එම්.ජී.විදානපතිරණ“ එතකොටම ටීචර් කියනවා ඇහුණා.මට මතක විදිහට මට පස්සේ හිටියේ ඩිලන්ජන් අතුකෝරළ.
මම බයෙන් බයෙන් ටීචර් ගාවට ගියා.මම හිතුවා නඳුන් අහපු අර ප්‍රශ්නේ මේ දැන් අහයි,මේ දැන් අහයි කියලා.
“විදානපතිරණ ?“ එතකොටම ටීචර් සැරෙන් කතා කළා.
“ඇයි ටීචර්?* මම වෙව්ල වෙව්ල ඇහුවා
“ඔයාගේ පොත් ටික තියන්න ඕනේ අර රාක්කෙන්.වැඩ ඉවර වුණාම ඒ හැම පොතක්ම එතන තියෙන්න ඕනේ.* ටීචර් කිව්වේ එච්චරයි.
දැන් පැන්ෂන් ගිහින් තියෙන ඒ මූණ මට තාම මතකයි.මට හම්බවුණු මහතම පන්ති භාර ටීචර්(රණශීලි ටීචර්) තමයි ඒ.කණ්ණාඩිත් දානවා.ඉතින් මම ගුටි කෑවේ නෑ නේද කිය කිය හිනාවෙවී ආයේ ඉඳගත්තා.ඉන්ටර්වෙල් එකේදී මට මේ ගැන නඳුන්ට කියන්න උවමනා වුණත් සති කීපයක් යනකම් නඳුන්ව හම්බවුණේ.මට ඕනේ වුණේ ගුටි කෑවේ නෑ කියලා පොඩි හින්ට් එකක් ගහන්න.
ඒත් ඉන්පස්සේ දවසක මම ඉන්ටර්වෙල් එකේ සෙල්ලම් කරන්න කවුරුත් නැති දවසක නයි ගහට නැග්ගා.අපි ඒකට ඒ දවස්වල කිව්වේ නයි ගහලා.මම හිතුවේ ඒකේ කොහේහරි නයෙක් ඉන්නවා කියලා.නිල් කොට කලිසම සවුත්තු වුණත් කමක් නැහැ කියලා දෙබලක් වගේ තිබුණූ ඒ ගහට මට නගින්නම උවමනා වුණේ ඒ හින්දයි.ඉතින් මම හිතුවක්කාරකමට ඒකට නැග්ගා.නැගලා වැඩි වෙලාවක් යන්න වුණේ නැහැ. ඉන්ටර්වෙල් එක ඉවර වුණා.
“ටීචර් කියලා තියෙනවා නේද ඔය ගහට නගින්න එපා කියලා.“ එතකොටම ළමයෙක් ඇවිත් මට කිව්වා.
“නැහැ. මට නම් එහෙම දෙයක් මතක නැහැ.මොන ටීචර් ගැනද ඔයා කියන්නේ ? ඔයා අපේ පන්තියේයැ ?“
“ඔව්. මම ඔයාගේ පන්තියේ තමයි. ඔය ගහෙන් දැන්ම බහින්න.ඉන්ටර්වෙල් එකත් ඉවරයි.යං පන්තියට. නැත්නම් මම ටීචර්ට කියනවා නයි ගහට නැග්ගා කියලා.“ ඒ ළමයා කිව්වා.
“හා ගිහින් කියන්න“ මම වීරයා වගේ කිව්වා. මොකද මම හිතුවේ නැහැ, එයා කියයි කියලා.
“ඉන්න කියන්නම් මං. කියන එක කියනවා ටීචර්ට අද.*මෙහෙම එදා කිව්වේ ගයාන්.
කොහොමහරි ඉන්ටර්වෙල් එක ඉවරවෙලා වීරයා වගේ මම ඉතින් ආයෙත් පන්තියට ගියා.යනකොට රණශීලි ටීචර් ඉන්නවා වේවැල අතේ තියන්.හැබැයි මම හිතුවේ නැහැ ඒ මට ගහන්න කියලා.
“විදානපතිරණ ?* ටීචර්ගේ ඇස්වලින් කේන්තිය පිටවෙනවා මම දැක්කා.
“ඇයි ටීචර් ?*මම සැකෙන් වගේ ඇහුවා.
“මම කියලා තියෙනවා නේද අර නයි ගහට නගින්න එපා කියලා.හ්ම් හ්ම්* එහෙම කියලා ටීචර් නයි ගහ පෙන්නුවා.මොකද ඒක අපේ පන්තියේ ඉඳන් හොඳට පේනවා.
“අල්ලනවා අත * මමත් නයි ගහ දිහා බලලා ආපහු හැරෙනකොටම ටීචර් කිව්වා.
මම අත ඉස්සරහට ඇල්ලුවා.අනික් පැත්ත බලා ගත්තා. ඇස් දෙක පියා ගත්තා.එතකොට ටීචත් අල්ලට වේවැලට තට්ටුවක් දානවා මට දැනුණා. මට හිතුණා මේ දැන් ගහයි, මේ දැන් ගහයි කියලා.
“චටාස්* මට ඇහුණේ එච්චරයි
මට ආව් ගෑවුණා.අත පල්ලෙහාට දැම්මා. ළමයි ඔක්කෝම හිනාවෙන්න පටන් ගත්තා.කමක් නෑ කියලා මම ආයෙත් අත ඇල්ලුවා.මොකද එක පාරක් ගහලා මාව පන්තිය ඇතුළට දාන්නේ නැති බව මම දැනන් හිටියා.
“හ්ම් හ්ම් අනික් අත. අත හොඳට අල්ලනවා.“ ටීචර් කිව්වා.
“මොකද ඔච්චර ගුටි කන්න බය නම් ගහට නැග්ගේ ?* කියලා ටීචර් හිනාවෙන්නත් පටන් ගත්තා.
මම හිත තද කර ගත්තා. වෙන පැත්තක් බලාගත්තා.තව කීයක් කෑවත් අනික් අයට හිනාවෙන්න දෙන්නේ නැහැ කියලා දෙවැනි වේවැල් පාරට ලෑස්ති වුණා. හැබැයි ඒ වේවැල් පාර නම් අරකට වඩා ටිකක් සැර අඩුයි.කොහොම වුණත් ඒකත් ටිකක් රිදුණා.ඒත් ආයෙත් නම් අර ගහට නගින්නේ නැහැ කියලා හිතාගෙන මම පන්තියට ගියේ පුදුම කේන්තියකින්.අර කේළමා කව්ද කියලා හොයාගන්නයි මට ඕනේ වුණේ
එතකොට මම දැක්කා ගයාන් මම දිහා බලලා හිනාවෙනවා.මට එවෙලේ පුදුම කේන්තියක් ආවා.ආයේ නම් ජීවිතේට කතා කරන්නේවත් නැහැ කියලා හිතාගත්තා.මං ළඟින් යන්නේත් මගේ වැරැද්දක් අල්ලගෙන ටීචර්ට කියන්න කියලයි මම හිතුවේ.
ඒත් කාලයත් එක්ක ටික ටික ඒ තරහ මරහ අඩුවුණා.දෙක වසරින් අපි සමුගත්තේ හොඳම යාළුවෝ විදිහට.තාත්තා බයික් එකේ මාව උදේ ඉස්කෝලෙට ගිහින් බස්සද්දී,ගයානුත් එනවා ඒ එක්කම වගේ ත්‍රීවිල් එකෙන් බැහැලා.එහෙම දවස්වලට අපි දෙන්නාම පන්තියට ගියේ එකට.
සමහර දවස්වලට ඉස්කෝලේ ඇරිලා තාත්තා මාව ඔෆිස් එකට එක්කන් යන්න බයික් එකෙන් එනකම් ප්‍රභාත් කඩේ ළඟ ඉන්නකොට, ගයාන් යනවා මට අත වනාගෙන.ඒ අතීතය ඒ තරම් සුන්දරයි.එහෙම තමයි මේ කතාව අවසන් කරන්න වෙන්නේ.
- මාලන් විදානපතිරණ
No comments:
Post a Comment