කොල්ලො වුණත් අපි හැමදාම බය පක්ෂපාතීව ඉස්කෝලේදි අධ්‍යාපනය ලැබුවා.එතනදි මට හමුවුණු සැරම සර්ලා දෙන්නෙක් තමයි දෙපැත්තේ ඉන්නේ.හිටපු විදුහල්පති එච්.යූ.ප්‍රේමතිලක කියන්නේ මගේ ජීවිතේ මට හම්බවුණු හොඳම විදුහල්පතිතුමා.අපේ ඉස්කෝලේ දියුණු කරන්න කැප වෙලා වැඩ කරපු මම දැකපු හොඳම විදුහල්පතිතුමා.දිලිප් රෝහණ සර් කියන්නේ මෙල්ල කරන්න බැරි අපේ කොල්ලොන්ව මෙල්ල කරපු සහකාර විදුහල්පතිතුමා.සිරිවර්ධන සර් කියන්නේත් එහෙම කෙනෙක්.මේ තුන් දෙනාම එකම තැනකදි හමුවෙනවා කියන්නේ ඒක ඉතාම අහඹු සිදුවීමක්.ඒත් මට ඒ වටිනා අවස්ථාව ජන කරළිය නාට්‍ය කණ්ඩායම වේදිකාගත කළ "තිත්ත කහට" වේදිකා නාට්‍යය අවසානයේදී ලැබුණා.මොකද ඔවුන් මේක බලන්න ඇවිත් හිටියා.අනික දිලිප් සර් සහ සිරිවර්ධන සර් ජන කරළිය නාට්‍ය කණ්ඩායමේ ක්‍රියාකාරි සාමාජිකයෙක්.කොහොම වුණත් එදා තිබුණු බය අදත් එහෙමයි.ඒ නිසා තමයි මම මේ විදිහට ඇකිළිලා ඉන්නේ.ඒ ඉස්කෝලෙ පුරුද්දට.මට දැනුණේ මම ඉස්කෝලේ ඉන්නවා කියලයි.හැබැයි ඒ ගරුත්වය තමයි අද අපිව යම් තැනකට ඔසවාගෙන ඇවිත් තියෙන්නේ.
