අමතක නොවන පළමු ආදරය
බාගෙට හොඳ වෙලා තියෙද්දි ඔයාගේ ෆෝන් එක ඕෆ් කරලා හින්දා උණ විකාරයෙන්ම මම ගෙදර ඉඳන් කොට්ටාවට ආවා.කොහොම ආවද කියලා තාම මට හිතාගන්න බැහැ.ඒත් ගෙදර ඉඳන් කිලෝ මීටර් එක හමාරක් විතර පයින් ඇවිත් බස් දෙකක නැගලා ඔයාගේ ක්ලාස් එක තියෙන තැනට ආයෙත් පයින් ඇවිත් ඔයාවමයි හෙව්වේ. හැමතැනම.
මුලින්ම මම හැම බස් එකකටම නැග නැග ඔයාව හෙව්වා. ඉන්පස්සේ ක්ලාස් එකට ගියා. ඒත් එතැනත් කවුරුවත්ම හිටියේ නැහැ.මගේ ෆෝන් එකත් කපලා.ඔයාගේ ෆෝන් එකත් ඕෆ් කරලා. මම දාඩිය පිහද පිහද එහාට මෙහාට දිව්වා.පස්සේ කොමියුනිකේෂන් කඩේකටගියේ ඔයාට කෝල් එකක් ගන්න හිතාගෙනයි.ෆෝන් එක ඕෆ් කරලා බව දන්නවා.ඒත් දැන්වත් ඔන් කරයි කියලා හිතන් දහ දොළොස් සැරයක් ගත්තා.පස්සේ මම ඔයාගේ ගෙදරටත් කෝල් එකක් ගත්තා.ඔයාගේ මල්ලි තමයි ෆෝන් එක ඉස්සුවේ. මම කිව්වා ඔයා ගෙදර ආවාම මට කෝල් එකක් දෙන්න කියලා.ඉන්පස්සේ තමයි තමයි මම වෙන කරන්න දෙයක් නැතිකමට ගෙදරට එන්න බස් එකට නැග්ගේ. එතකොට තමයි මට ඔයාගෙන් මැසේජ් එකක් එන්නේ.ඒකත් ආවේ මම බස් එකේ නැගලා හුඟක් දුර ආවාට පස්සේයි.ඔයා ගෙදර ඇවිත්.ඒ මැසේජ් එකේ තිබ්බේ ඒකයි.
ඒ කොමියුනිකේෂන් එක අද මම පහුකරගෙන ආවා.තාමත් ඒක එහෙමමයි. කාලෙකට පස්සේ ඒ පැත්තෙන් ගිය හින්දා වෙන්න ඇති මට ඒක අමුත්තක් වගේ දැනුණේ. ඒත් බස් ස්ටෑන්ඩ් එක තියෙන තැන වෙනස් කරලා තිබුණු එක විතරයි එදාට වඩා වෙනස් වෙලා තිබුණේ
එදා ඒ මුල්ම ආදරය ඔයා විහින් නැති කර ගත්ත හින්දා අද මම ඒක අමතක කළත්, ඒ හින්දාම ඔයාව නම් මට දැන් ඕනේම නැති වුණත්,ඔයාවත් අමතක කරලා තිබුණත්, හදවතින්ම කරපු ඒ මුල්ම ආදරය කවදාවත් මට අමතක වෙන එකක් නැහැ.
මාලන් විදානපතිරණ
No comments:
Post a Comment